No mood for a ride today, a phrase that no motorcyclist said, EVER....Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να πάω ένα πιο ήρεμο ταξίδι στην επαρχία με το Piaggio X-Evo 250cc χωρίς να φάω το κρύο της αρκούδας πάλι με ελλειπή εξοπλισμό (εδώ η σχετική ανάρτηση). Μια οι ανάγκες παρουσίας μου στην επαρχία, μια το ότι δε βρίσκω ησυχία πουθενά, και τέλος οι ανοιξιάτικες ταξιδιωτικές ανησυχίες που μίλησαν συνετέλεσαν στο να γεμίζω το ντεπόζιτο βενζίνη, τα λάστιχα αέρα και να ετοιμάσω ένα ανοιξιάτικο ταξίδι με τη μηχανή.
Promised myself to take a quieter trip to the province with the Piaggio X-Evo 250cc this time riding warmer with adequate equipment. So I planned my trip, filled my tank with gasoline, checked the Piaggio for air tire pressure and off I went for a spring trip.
Αυτή τη φορά το δόγμα του ταξιδιού ήταν πιο ανάλαφρο. Θα απέφευγα εντελώς τους μεγάλους αυτοκινητόδρομους που πραγματικά κοιμάσαι στο τιμόνι και είναι εντελώς άχαροι. Δεν υπήρχε βιασύνη, δεν υπήρχε λόγος για γρήγορη οδήγηση. Σκεφτόμουν να σταματήσω και σε σημεία που ποτέ δε μπόρεσα οδηγώντας το αμάξι για μερικές φωτογραφίες. Έτσι πήγα στο ημιορεινό χωριό μου έξω από το Αγρίνιο οδηγώντας μόνο με ταχύτητες επαρχίας, με μόνο τίμημα, το πιο μεγάλο ταξίδι. Λογικό ότι ο χρόνος μακραίνει όταν η μέση ταχύτητα (απόσταση δια χρόνο ταξιδιού) είναι 75χλμ αντί 110. Δε πειράζει όμως, οι αλλεπάλληλες στροφές σε κρατούν σε μια εγρήγορση και ευχαριστιέσαι οδήγηση.
This time I completely avoided the major highways and took all roads that travels you to country through small villages, some of the next to the sea.
There was no rush, there was no need for fast driving. I was thinking of stopping at places where I could never drive the car to take some picturess. So I went to my semi-mountainous village outside Agrinio driving only at provincial speeds, at a price only, the biggest trip. It is logical that time lags when the average speed (distance by travel time) is 75 km instead of 110. It does not matter, however, the repeated turns keep you in a wakeful and pleased driving.
Θεωρητικά θα μπορούσε να κάνει το ταξίδι με στάσεις και ένα μικρό μηχανάκι 50-80cc αλλά εντάξει, δεν κάνουμε εντελώς τυχοδιωκτική ζωή, ακόμη δηλαδή, ώστε να ρισκάρουμε με οχήματα που δεν έχουν λίγο γκάζι να κάνεις με ασφάλεια μια προσπέραση και δεν έχουν φρένα και φαρδιά λάστιχα.
Ειρωνικό να μιλώ για τυχοδιωκτική ζωή όταν άλλοτε αγύμναστος ξεκινούσα ποδηλατικά Brevet 300χλ με ένα απλό σιδερένιο ποδήλατο 15 κιλών, φτου μου μη με ματιάσω. :p
Επανέρχομαι λίγο στο θέμα της διαδρομής. Το ταξίδι στην εθνική προσφέρει ταχύτητα, όμως σου στερεί το ταξίδι δίπλα στη θάλασσα με τους κολπίσκους να εμφανίζονται με γαλάζια η τυρκουαζ χρώματα μετά από κάθε στροφή. Η φωτογραφία είναι από την Κακιά Σκάλα, εντελώς άδεια από κίνηση.
Φτάνοντας στη γέφυρα Ρίου Αντιρρίου. Άδικα έψαχνα να περάσω με το Ferry πρωτομαγιάτικα, είχαν απεργία (και καλά κάναν) οπότε πέρασα από τη γέφυρα. Κόστος διέλευσης δικύκλου από τη γέφυρα 1.9 ευρώ. Εναλλακτικά το Ferry κόστιζε 1 ευρώ και μισή ώρα περίπου χρόνος όχι άσχημος για λίγο ξεκούραση.
Λίγο μετά το Μεσολλόγι υπάρχει το ομορφότερο ίσως κομμάτι της διαδρομής, που το χάνει όποιος ταξιδεύει με τη Νέα Ιονία οδό, το φαράγγι της Κλεισούρας.
Ο μοναδικός αυτός γεωλογικός σχηματισμός με το βράχο να έχει ανοίξει στα δυο δημιουργώντας ένα φαράγγι μπορεί να τον δει κάποιος από τον παλιό Εθνικό δρόμο μόνο. Ιδανικό να τον ευχαριστηθείς είναι να αφήσεις το όχημα κάπου και να κάνεις ένα περίπατο με τα πόδια, δεν έχει μήκος πάνω από 2 χιλιόμετρα.
Κάποια στιγμή όμως ξεφεύγεις κι από την παλιά εθνική οδό και απομακρύνεσαι από το τελευταίο άστυ.
Φτάνοντας σε μέρη που αριστερά δεξία σου υπάρχουν μόνο χωματόδρομοι που ξεκινούν δρόμοι αγροτικοί. Όχι κατάλληλοι για τη φτιαξιά του Piaggio δηλαδή.
Και φτάνεις σε μέρη που τα σπίτια είναι σε σωστή απόσταση μεταξύ τους. Προμηθεύεσαι από την αγορά τρόφιμα για πολλές μέρες. Κλείνεις τηλεοράσεις, κινητά, ίντερνετ και ζεις για λίγο σε μια άλλη εποχή. Είναι η απόσταση μεταξύ των σπιτιών τόση που δε φτάνει ήχος από κάποιο άλλο. Και όταν βλέπεις το συχωριανό σου, μέρες ή και βδομάδες μετά, βεβαιώνεσαι ότι δεν έχει έρθει ακόμη η αποκάλυψη των ζόμπι και υπάρχουν ακόμη όρθιοι άνθρωποι. Ελλείψη επιλογών οι άνθρωποι μαθαίνον να αλληλοστηρίζονται και βρίσκουν λύσεις σε δυσεπίλυτα προβλήματα όπως την δόλια πρατίνα που ανέβηκε στο φράχτη και μασούλισε το ξένο το κλαρί. Σε κάθε άλλη περίπτωση η όχληση του πολύ του κόσμου γίνεται ενόχληση, δημιουργεί τριβή και η πολύ τριβή φέρνει φωτιά.
Υπάρχει ένα μικρό ρεύμα επιστροφής στα χωριά. Στο χωριό έχουν ανεγερθεί νέα σπίτια και κάποια έχουν επισκευαστεί. Σπίτια σαν αυτό στη φωτογραφία που εγκαταλειφθήκαν και αφεθήκαν να πέσουν σύντομα θα αναπαλαιωθούν και θα φιλοξενήσουν και πάλι νέες οικογένεις που θέλουν να μείνουν σε απόσταση ασφαλείας από τον πολύ τον πολιτισμό και το άστυ.
Αυτά από το ταξιδάκι ως τα όρια του πολιτισμού. :-)
Το χτες είναι ιστορία, το αύριο είναι άγνωστο. Σήμερα όμως ας ευχαριστηθούμε τη βόλτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου